Του Θανάση Μαυρίδη
Ο μάγκας έκανε θραύση στην αθηναϊκή κοινωνία ως κουτσαβάκης το 1870. Μέχρι που ο αστυνομικός διοικητής Μπαϊρακτάρης αποφάσισε να τους βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι ή καλύτερα να τους κόψει το μουστάκι. Στην συνέχεια ο Μπαϊρακτάρης έγινε σουβλακερί και η ιστορία χάθηκε ανάμεσα στα αναγεννημένα ρεμπετάδικα και στις σύγχρονες κινηματογραφικές μεταφορές. Χρειάστηκε να περάσουν 140 ολόκληρα χρόνια για να συμβεί και πάλι...
Μόλις προχτές η βουλευτής Βάσω Τσόνογλου δέχτηκε επίθεση από 5 «αγανακτισμένους» στο κέντρο της Λειβαδιάς. Δεν φτάνει που πέντε άντρακλες (τρομάρα τους – να τους χαίρονται οι μανάδες τους) την έπεσαν σε έναν ανυπεράσπιστο άνθρωπο, αλλά φρόντισαν να καταγράψουν το κατόρθωμά τους με ένα κινητό τηλέφωνο και να το σηκώσουν στο διαδίκτυο. Σαν να μας είπαν «ιδού, πόσο μάγκες ήμασταν». Πέντε εναντίον ενός...
Την έβρισαν χυδαία. Αλήθεια, πως θα τους φαινότανε αν οι ίδιοι είχαν πέσει θύμα μιας ανάλογης επίθεσης; Ας πούμε ότι ένας εξ αυτών έβγαινε μία βόλτα με την γυναίκα του. Και στον δρόμο τους προπηλάκιζαν και τους έβριζαν χυδαία δέκα – δεκαπέντε «μάγκες». Πως θα αισθανόντουσαν; Τώρα, όμως, δεν έδωσαν δεκάρα τσακιστή. Μπορεί απέναντί τους να μην ήταν η μητέρα η αδελφή τους, αλλά θα μπορούσε και να είναι...
Σε άλλα περιστατικά κουκουλοφόροι σπεύδουν σε εστιατόρια που γευματίζουν ή δειπνούν πολιτικοί και τους γιαουρτώνουν. Στην συνέχεια τρέχουν να εξαφανιστούν σαν κλεφτοκοτάδες. Αυτή κι αν είναι επαναστατική πράξη. Θα την διηγούνται στους ιστορικούς του μέλλοντος και εκείνοι θα μένουν εκστασιασμένοι από την πρωτότυπη διανοητική σύλληψη των συνομιλητών τους. Είναι μία μορφή πάλης, ανάλογη με εκείνες που στο παρελθόν ανακάλυψαν άλλες διάσημες ομάδες του αντάρτικου πόλης.
Το επιχείρημά τους είναι ότι δεν θα αφήσουν σε ησυχία εκείνους που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή και έφεραν στην Ελλάδα το ΔΝΤ. Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τους θρασύδειλους της πολιτικής που κρύβονται πίσω από εξωραϊστικούς συλλόγους και δήθεν αυθόρμητες ομάδες «αγανακτισμένων πολιτών»: Όποιος έχει τα κότσια δείχνει το πρόσωπό του. Την οδό των κουκουλοφόρων την επιλέγουν μόνο οι δειλοί και οι ψευτόμαγκες. Η αριστερά που κάποτε υπέφερε από το παρακράτος, σήμερα πρωτοστατεί σε ανάλογες πρακτικές. Διολισθαίνει προς περιοχές απ’ όπου δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή.
Αλήθεια, σε τί διέφερε η δράση των φασιστών στον μεσοπόλεμο; Τί διαφορετικό έκαναν εκείνοι; Επιθέσεις σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους, σκηνοθεσία λαϊκών αντιδράσεων, φόβος και τρομοκρατία κατά των πολιτικών αντιπάλων...
Βαρύμαγκας ή ψευτόμαγκας; Θα προτιμούσα το σκεπτόμενος πολίτης. Έστω κι αν αυτό θεωρείται σήμερα εύκολος στόχος από τους δειλούς οπαδούς της οχλοκρατίας...
capital
.png "English"){kind=small}
